woensdag 1 augustus 2018

En toen waren we met achten

Nu ruim drie weken geleden kregen we een telefoontje. "Kunnen jullie voor vrijdag twee meisjes opvangen." Het was even stil aan mijn kant van de lijn. Even bedenktijd gevraagd. Overlegd met mijn man. Overleg met alle vier de kinderen. Een op kamp gebeld, want de afspraak is dat alle kinderen op hun niveau mee mogen beslissen. Daarna teruggebeld. Ja, ze zijn welkom. Eigenlijk wisten we het antwoord al meteen, maar de praktische zaken waren vooral lastig en bedenktijd kan nooit kwaad.

Mijn man en ik zijn pleegouders. Drie jaar geleden hebben we de stappencursus gevolgd. Het bleef trekken. Niet snel na de cursus kregen we een telefoontje dat er een kindje was waarvan zij dachten dat het goed in ons gezin zou passen. Dat was ook zo. Met liefde en plezier hebben we anderhalf jaar voor hem gezorgd. Natuurlijk waren er ook lastigere momenten. Maar daarna kon hij gelukkig terug naar zijn moeder. De best mogelijke uitkomst voor een kind. Natuurlijk is het lastig om een kind waar je zolang voor gezorgd hebt weer weg te laten gaan, maar hier doen we het wel voor.



Met de meisjes zal het een ander verhaal worden. Zij mogen waarschijnlijk een hele tijd blijven en eigenlijk horen ze er al helemaal bij!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten