vrijdag 12 oktober 2018

Haken: sponsje, dekens en meer

Tussen alle bedrijven door wordt er ook nog gehaakt. Heerlijk als ontspanning na een drukke dag. Bij elke steek wordt er weer een knoop in mijn hoofd ontrafeld. Eigenlijk is het een soort meditatie.

Gisteren kreeg ik van een vriendin de vraag of ik ook schuursponsjes kan maken. Dat wil ze graag gaan gebruiken ipv de 'prachtige' gifgroene sponsjes. Even googlen en wat uitproberen en het is gelukt.  Ik heb er al een uitgeprobeerd en het werkt heel goed. Leuk als je zo zelf op dingen wordt gewezen. Nog nooit over nagedacht dat ik ze zelf ook kan maken.


De spons ligt op een A4tje, zodat de grootte duidelijk is. Het patroon heb ik wat aangepast, maar was heel goed te doen.

Verder zijn een tweetal dekens af. Een voor een goede vriendin die binnenkort een baby krijgt. Altijd leuk om te doen.



En een voor een van onze jongste ukkepukken.



Eergisteren zei mijn jongste zoon: "mama, ik kan mijn sleutel van mijn slot goed herkennen op school, want het is de enige zonder sleutelhanger." Hoezo hint. Daar is snel iets aan gedaan. Hij krijgt sinds vier weken gitaarles en vindt het geweldig. Hopelijk blijft hij zo oefenen en blijft hij er plezier in houden. Zijn wens is om straks verder te gaan met een elektrische gitaar. Na een avond uitproberen is er een geslaagde (vind ik zelf) sleutelhanger uitgekomen.




donderdag 4 oktober 2018

Uitspraken, moestuin en meer

En de gezellige drukte gaat gewoon door. Af en toe leef ik dag voor dag, maar het blijft bovenverwachting goed gaan met zes kinderen.

De grappige uitspraken blijven komen. Zoals een ukkepuk die bij mijn dochter op schoot zat en naar haar tanden keek. "He, waarom heb je strikjes op je tanden?"... (Ze heeft een beugel.)
Soms is het grappig en vermoeiend tegelijk. Wist je dat je een gesprek van 10 minuten kunt houden over wat je 's avonds gaat eten, bv ragout. En dat ze dan naar de andere kinderen gaan en vol enthousiasme zeggen dat we frietjes gaan eten...
Of één vraagt of ze televisie mag kijken waarop ik zeg dat ik er nog even moet nadenken, maar dat ze er niet meer om moeten vragen. De ander die er naast zit, vraagt daarop of ze televisie mag kijken. En daarna mijn neefje nog. Geen televisie die dag dus.
Achteraf is het heel grappig, maar soms....

De moestuin heeft zijn beste tijd gehad en ik moet zeggen dat we daar even wat minder tijd voor hebben. Met de droogte is het ook wat minder gegaan. Er is wel een watertank, maar geen tuinslang, dus elke dag minstens 25 gieters water gieten voor weken lang. Dan giet je alleen het hoog nodige (tenminste ik doe dat). Gelukkig was er wel wat oogst.


In de tuin was onverwachte oogst. Met het voeren van de kippen zijn kennelijk een paar pompoenpitten langs het hok gevallen. Het resultaat was een pompoenplant door de kamperfoelie en extra 15 pompoenen naast de hoeveelheid uit de moestuin. 



Met dan ook nog een overvloed aan pruimen vond ik een heerlijk recept van Jamie Oliver.


Ik moest me over een drempel zetten, want het klonk in mijn oren niet fantastisch, maar het is echt erg lekker. Alle zes de kinderen vinden het lekker en dat wil heel wat zeggen.


Ondertussen is de hartjesdeken voor een van de ukkepukken klaar. Gelukkig maar, want de ander had al een deken en het begint echt al frisser te worden.


Hoewel het nog twee maanden duurt komt de kerstmarkt van ons dorp er ook weer aan. Meestal haak ik niet heel graag amigurumi. Tenminste het haken is leuk, maar het in elkaar zetten wat minder. Maar deze vond ik toch wel erg geslaagd.


Nu ga ik maar weer naar de ukkepukken, want ze zijn vandaag niet goed aan het spelen te krijgen. Al zal het wel een reactie zijn op mijn vermoeidheid. Meestal slapen ze goed, maar vannacht moest er een huilen omdat ze een vieze neus had, die helemaal schoon bleek te zijn...

vrijdag 21 september 2018

Uitspraken

Sinds een tweetal maanden zijn we een tweetal peuters rijker. Met vier kinderen en een aantal neefjes en nichtje die regelmatig hier zijn hebben we de leeftijd al een aantal keer meegemaakt. Toch blijft het apart wanneer je weer in de situatie zit. Grenzen die duidelijk opgezocht worden en waarbij geprobeerd wordt om die zover mogelijk op te rekken. Constant gekwebbel alleen om het kwebbelen.  Als je dan denkt dat het fijn is als het even stil is, heb je het mis. Stilte is zeer verdacht. En uitspraken waarvan je denkt waar halen ze het vandaan.

Om een situatie te schetsen. Op een morgen waarbij heel veel gekletst werd en ik op een gegeven moment toch naar bedtijd aan het verlangen was en even stilte, werd opeens de vraag gesteld: "Mama, mag ik wat zeggen.".

Een paar dagen later zaten we aan tafel. Er werd gepraat over de dag en iedereen was aan het eten. Op een gegeven moment zegt een van de twee kleine ukken: "Papa heeft een baby in de buik van mama gestopt." Nou, met vier kinderen en een tweetal pleegkinderen erbij is ons gezin echt compleet. En waar ze het vandaan heeft gehaald, geen idee.

Heel mooi was toen mijn neefje (zelfde leeftijd) er was. Hij noemt de twee ukken hetzelfde tot grote ergernis van hen. Op een gegeven moment was het weer zover. Hij riep een van de twee bij de verkeerde naam. Waarop ik zei: "H. dat is R. en niet K.". Zijn reactie daarop was: "O, K. ben jij R.?" Ik kwam niet meer bij van het lachen.



zondag 19 augustus 2018

Update

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat we door twee pleegkindjes nu met zijn achten zijn. Boven verwachting gaat het goed. Ze beginnen al wat te wennen en de rest ook. We zijn zelfs 6 dagen op vakantie geweest. Heerlijk gewoon. Eigenlijk was het plan om naar een huisje te gaan, terwijl we normaal op de camping zitten in de zomer. Maar de huisjes waren zo prijzig of ver weg dat dat geen optie was.
Campingbedjes mee, 3 tenten, alle spullen en op naar Luxemburg. Lekker in de schaduw bij een beekje. Iedereen was er aan toe.



Lekker met een band of board de stroming af.


Poedelen in het water.


Uitzicht op de beek vanaf de tent.



Een beeldenwandeling net voorbij Esch-sur-Sûre.




Met vieren in een beeld.


Samen met de oudste naar de andere toren bij Esch-sur-Sûre terwijl de rest naar de speeltuin was.



En morgen gaan de eerste twee weer naar school. Dinsdag de volgende twee en komende tijd blijven de jongste twee nog bij mij. Even nog wennen aan de vernieuwde situatie. Naar school moeten ze vanaf 4 jaar nog zo lang.



woensdag 1 augustus 2018

En toen waren we met achten

Nu ruim drie weken geleden kregen we een telefoontje. "Kunnen jullie voor vrijdag twee meisjes opvangen." Het was even stil aan mijn kant van de lijn. Even bedenktijd gevraagd. Overlegd met mijn man. Overleg met alle vier de kinderen. Een op kamp gebeld, want de afspraak is dat alle kinderen op hun niveau mee mogen beslissen. Daarna teruggebeld. Ja, ze zijn welkom. Eigenlijk wisten we het antwoord al meteen, maar de praktische zaken waren vooral lastig en bedenktijd kan nooit kwaad.

Mijn man en ik zijn pleegouders. Drie jaar geleden hebben we de stappencursus gevolgd. Het bleef trekken. Niet snel na de cursus kregen we een telefoontje dat er een kindje was waarvan zij dachten dat het goed in ons gezin zou passen. Dat was ook zo. Met liefde en plezier hebben we anderhalf jaar voor hem gezorgd. Natuurlijk waren er ook lastigere momenten. Maar daarna kon hij gelukkig terug naar zijn moeder. De best mogelijke uitkomst voor een kind. Natuurlijk is het lastig om een kind waar je zolang voor gezorgd hebt weer weg te laten gaan, maar hier doen we het wel voor.



Met de meisjes zal het een ander verhaal worden. Zij mogen waarschijnlijk een hele tijd blijven en eigenlijk horen ze er al helemaal bij!

woensdag 6 juni 2018

Arnemuiden en Goes

Afgelopen weken zag ik op blog van blij dat ik brei voorbij komen dat er voor de derde keer een haak- en breifestival werd georganiseerd in Arnemuiden. Het bleef in mijn hoofd rondspoken. Erg druk allemaal, maar mijn man zei, waarom ga je niet gewoon. Gelukkig vond een vriendin wel leuk om mee te gaan, dus afgelopen zaterdagochtend stapten we in de trein. Het was erg druk en soms leek het door vele groepen vrouwen wel een schoolreisje (kwam door de koren in Middelburg), maar het was wel erg gezellig. Lekker haken en kletsen. Zo kon ik goed verder met de bestelde babymutsjes in pezerikenkleuren.


Arnemuiden is een zeer charmant plaatsje, op 5 km van mijn geboortestad. Erg leuk om de winkel te zien, alle garens te voelen en alle projecten van iedereen te bekijken.

Prachtig garen vond ik, wat precies bij mijn nieuwe jurk past.



En een geweldige streng zijde in ook weer een prachtige kleur.


En daar kreeg ik een geweldige tas bij.


Al 2 jaar staat op mijn lijstje om een keer te spinnen. En hier kon het. Sindy Lous hielp me. Het was erg uitproberen, maar zo leuk om te doen. Een zeer artistieke draad is het geworden, maar ach het is de eerste keer. Als je het kunt is het zeer ontspannend heb ik het gevoel..


(Ik heb de kleur niet zelf uitgekozen...)

Na een paar uur zijn we richting huis gegaan, na een tussenstop in Goes. Nog nooit geweest, maar een erg leuke stad. Rondgekeken.



Lekker wat gedronken. En 's avonds een pasta op een terrasje gegeten voordat we toch echt de trein weer naar huis namen. Kortom een heerlijk dagje weg!

maandag 28 mei 2018

Nostalgia en meer haaksels

Wie is er niet met de nostalgie bezig van Haakplein. Heerlijk om even te haken zonder na te denken dankzij het harde werk van de dames die het bedacht en georganiseerd hebben. Al moet ik zeggen dat het wel een hele lap is.

Ik ben altijd met meerdere projecten bezig in de avonduren. Verder is er geen tijd naast de kinderen, moestuin en andere projecten. Gelukkig ben ik wel bij, al moest er soms een inhaalslag plaats vinden omdat er een aantal babymutsjes gehaakt moesten worden, zeediertjes gehaakt worden, of een babyvestje in elkaar gezet moest worden voor iemand anders.

Lief he, mijn nichtje diep in slaap in de draagzak. Ik mag twee dagen op haar en haar broertje passen.



Met een hele groep dames via Ongewoon Gewoon in Hilvarenbeek hebben we 4 dekens voor de wereldrecord poging granny square deken haken. Alle vier in de kleuren van Noord-Brabant. Het was erg gezellig en er hebben veel dames uit Hilvarenbeek en omstreken mee gehaakt aan de deken. Ik heb helaas geen foto.


De sjaal die ik draag is eigenlijk voor mijn dochter. Gelukkig mag ik hem af en toe lenen.

donderdag 10 mei 2018

Pleegkind, moestuin en meer

Sinds vorige week maandag is ons pleegkindje weer naar zijn biologische moeder verhuisd. Een heel dubbel gevoel is het. We hebben het hiervoor gedaan en als het mogelijk is hoort een kind bij zijn biologische familie. Maar we hebben wel anderhalf jaar voor hem gezorgd. Hij is bij ons komen wonen toen hij 10 maanden oud was. Hij is anderhalf jaar met onze kinderen opgegroeid. De kinderen hebben ook een dubbel gevoel. Ze missen hem, maar vinden het nu wel lekker rustig in huis. Gelukkig mogen we hem af en toe ook opzoeken.

Het laatste anderhalf jaar heb ik veel minder blogs geplaatst omdat het heel moeilijk is om te schrijven over je gezin en de privacy te waarborgen van een van de kinderen en zijn familie.
Het is wel dat tot we het volgende pleegkindje mogen verwelkomen ik iets ruimer in mijn tijd zit. Al zijn er altijd wel neefjes of een nichtje waar op opgepast moet worden. Dat doe ik met veel plezier. In deze tijd van het jaar is het wel erg fijn om net wat extra tijd te hebben. Al enige weken zijn er verschillende plantjes opgekweekt.


Een beetje vroeg, maar gisteren zijn de eerste plantjes in de moestuin gezet. Voor de ijsheiligen, dus hopelijk komt er geen vorst meer.



Het was erg nodig dat er plantjes geplant kunnen worden, anders overleven ze het niet.... Zeker niet als een enthousiasteling met zwaard voorbij komt. En dan heel zielig komt zeggen dat hij echt niet weet wat er is gebeurd met nog een rondzwaaiend zwaard in de ene hand en in de andere hand het kopje van net de gele courgetteplant.


Dit jaar hebben we ook een muurkasje. We is trouwens mijn schoonzus en ik. Heerlijk om het samen te doen. Gezellig samen kletsen, samen de verantwoordelijkheid delen. Als de ene niet kan, dan gaat de ander wel gieten, planten of schoffelen. Ze wonen sinds een klein jaar ongeveer naast ons.

Maar door de muurkas hoef ik niet meer elke dag de plantjes van binnen naar buiten te verplaatsen en omgekeerd. Dit jaar hebben we sojabonen uitgeprobeerd en eetbare Oost-Indische kers en eetbare viooltjes. Hopelijk blijft alles zo mooi groeien en werkt het weer dit jaar mee.

woensdag 2 mei 2018

Masterchef

Een paar weken geleden zei een van mijn kinderen: "mama, ik wil iets doen wat we nog nooit hebben gedaan". Zeker omdat het degene was die graag niet te veel nieuwe dingen doet, vond ik het een leuk idee. Op mijn vraag, wat dan, wist hij nog geen antwoord te geven. Een paar dagen later, "mama, ik wil Masterchef spelen". Ontzetten leuk leek me dat. Het mooie was wel dat meneer had bedacht dat hij dan de jury was en wij, lees zijn broers, zus en ik, mochten gerechten maken.

De opdracht was: maak een voorgerecht en een nagerecht. In het voorgerecht moet een zuurtje zitten en het moet zoutig smaken. Het nagerecht was het lekkerst met ook een zuurtje. Misschien kijkt hij toch te vaak naar het programma.

Een week later was het zover. Ik mocht eerst met mijn vier kinderen naar de winkel. Daar konden de producten worden gehaald, die nog niet in huis waren. Superleuk om met vijven naar de winkel te gaan. Zo vaak willen ze niet meer mee als ze 7, 9, 12 en 14 zijn.

Thuis gingen we in toerbeurten aan de slag. Onderstaande foto's geven een impressie van de dag en alle gerechten die zijn gemaakt.



Veel hebben ze zelf gemaakt. Sausjes, pannenkoekjes, chocolade smelten, enzovoorts. En hoe ze bezig waren met de opmaak. Bijna echt ;)


Geweldig om ze zo bezig te zien. Twee mooie bordjes voor de chefs/proevers. De bedenker mocht als eerste commentaar geven en mijn man daarna. 
En wie had er gewonnen.....allemaal een eerste plaats ;)